Nie potrafię zrozumieć osób, które nie mają żadnego hobby, kompletnie żadnych zainteresowań. Czy to możliwe, że można w życiu NICZYM się szczególnie nie zainteresować???
Mam wrażenie, że życie bez pasji jest mdłe i nijakie, niczym potrawa bez przypraw. Może to tylko moje odczucie, nie wiem, nie umiem wczuć się w taką sytuację, gdyż ja od dziecka zawsze miałam więcej "bzików" i pomysłów niż czasu na ich realizację. Na początku, w dzieciństwie, zaczęło się obsesyjnego wręcz zainteresowania przyrodą, zwierzętami, roślinami, które pozostało już na całe moje życie. Miałam na szczęście dobrego i cierpliwego nauczyciela - mojego kochanego Ojca, i dzięki niemu już w wieku przedszkolnym rozpoznawałam wiele gatunków drzew, roślin, zwierząt, ptaków. On nauczył mnie empatii i szacunku do przyrody, do każdej najmniejszej roślinki pod stopami, do każdej pszczoły na kwiatku, ważki nad wodą i krowy na miedzy. Nasze mieszkanie było niczym zwierzyniec i szklarnia. A kiedy już nauczyłam się czytać, mogłam do woli pogłębiać swoją przyrodniczą wiedzę. W szkole podstawowej do moich zainteresowań doszło rękodzieło, które również zostało ze mną do dzisiaj. Zmieniało się ono na przestrzeni lat, przerabiałam wiele różnych technik, zanim trafiłam na to, co sprawia mi największą frajdę. Obecnie moje moce przerobowe nie nadążają za planami i chęciami tworzenia nowych projektów.
I być może dlatego właśnie najbardziej lubię i cenię ludzi z pasją.
Z wielką przyjemnością zrobiłam więc kartkę dla Pana, który z dużą cierpliwością tworzy przepiękne modele żaglowców, repliki historycznych jednostek pływających w odpowiedniej skali. Jeden taki model o ponad metrowej długości zajmuje mu około trzech lat. Naprawdę, szacun!
A żaglowce uwielbiam! Zresztą, czy jest na świecie ktoś, kto ich nie lubi? W końcu to synonim piękna: żaglowiec pod pełnymi żaglami. Niczym koń pełnej krwi w galopie.
Panie Krystianie, życzę Panu stu lat w zdrowiu!
