Przychodzi w roku taki czas, kiedy u stóp, w niesamowicie zielonej trawie, eksplodują złotym blaskiem setki milionów małych słońc. To kwitną mniszki, na wyścigi wyciągają swoje żółte, pełne główki do góry, chłonąc łapczywie promienie słońca. Uwielbiam je. Dla jednych to chwasty, dla innych lecznicze zioła, a dla mnie wspomnienie beztroskiego dzieciństwa z ubrudzonymi ich sokiem palcami. Ich czas nie trwa długo - przyjeżdżają Panowie z Zieleni Miejskiej z kosiarkami i w jednej chwili miliony słońc gasną... Zakwitną jeszcze przecież, nie raz, kwitną przez całe lato, ale już nigdy więcej w ciągu roku nie ma ich aż tylu naraz, i trawa nie ma już takiego intensywnego koloru, jak pod koniec kwietnia. Panuje powszechna opinia, że najpiękniejszym miesiącem roku jest maj. Czy aby napewno? Czyż nie piękny jest kwiecień, z milionami małych słoneczek?
Kwiecień to także kwitnące mirabelki. Niespecjalnie lubię ich rozdeptane owoce na chodnikach, lecz krótki czas ich kwitnienia, kiedy ich białe chmury pomiędzy blokami pachną nieziemską słodyczą, jest cudowną rekompensatą.
Kwiecień to koralowe pigwowce.
To także migdałki o kwiatach jak z bibułki.
I różowo kwitnące drzewa, których nazwy nie znam.
To małe, skromne stokrotki na trawnikach.
To delikatne, drobniutkie kwiaty rzeżuchy łąkowej.
I wreszcie - kwiecień to magnolie. W naszym mieście jest ich mnóstwo. Białe, różowe, bordowe - prawie na każdej ulicy, prawie w każdym przydomowym ogródku, w parku i przy kościele. Później przychodzi czas azalii i rododendronów, ale KWIECIEŃ - należy do MAGNOLII.
Jeśli chcecie zobaczyć więcej fotek z mojego miasta, to zajrzyjcie na bloga
Magnoliowe Miasto.
Pozdrawiam Was słonecznie :)
